48.Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ -Ποίηση Παναγιώτη Γ.Παπαδέλλη

48.Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ.

     Γεννήθηκα σε ένα χωριό με πέτρινα σπίτια,

 Εκεί που η νύχτα μετρούσε κάθεβράδι τ'άστρα

 Κι αποκοιμιότανε χωρίς να τα τελειώσει    
     Γιατί ήτανε βλέπεις  αμέτρητα .

     Μπροστά μου μια μικρή ορθογώνια κοιλάδα
    Μ'αμπέλια και μποστάνια




Που η παιδική φαντασία μου την έβλεπε

Με μεγενθυντικό φακό.











































































































Γύρω οι λόφοι μαγικοί,πολύχρωμοι 
Κι εγώ πλανιόμουν από πάνω τους
Με μάτια γεμάτα έκσταση 
Αναζητώντας το δημιουργό.

Άφηνα τη ματιά μου να σταθεί 

   Στα όρια του πεύκου,της ελιάς,της βελανιδιάς 

   Και του νιόχτιστου Άη Λιά

   Που η μοναξιά του είχε κάτι από θλίψη

Την οδηγούσα στα πετροβούνια

Με τις πουρναριές και τις πετραμύθρες,

Που φύτρωναν  ανάμεσα στις σχισματιές της πέτρας

Φλερτάροντας τη νύχτες με τους γαλαξίες.

  Γαλάζια  μακρινή πρόκληση ο κόλπος

  Στα όρια των βουνών της Ποταμιάς

  Στεφανωμένος προοπτικά σαν Άγιος

 Απ’ την οριζόντια ημισέληνο του Όλυμπου.

  Ήταν κι οι αγριαχλαδιές της Φλέγας πίσω απ’ τα βουνά

  Που τις φανταζόμουν να στήνουν γαμήλια λευκή τελετή

   Καταμεσίς τ’ Απρίλη τις φουσκοδεντριές

   Μια πρόσκληση για όρκους αιώνιας αγάπης.

  Μαγικό και  διάφανο όλο το σκηνικό μου

  Με πρωταγωνιστές τους φτωχούς ξωμάχους

  Του χωριού ,που έσερναν  το χρόνο

   Μέσα σε μια ζωή με πολύ μικρές καμπύλες .

  Σαν κι αυτές με τους ξαναμμένους έφηβους

  Χορατάρηδες της νύχτας, που ανακάτευαν

  Τα γεράνια  και τους  βασιλικούς στις αυλές των σπιτιών

  Για να βγάλουν από μέσα τους αδιέξοδα.

  Μα και με τα πανηγύρια της Λαμπροδευτέρας στο Μοναστηρέλι

  Της Σωτήρας και της Παναγιάς,

  Που η πρόσκληση σε χορό της αγαπημένης σου

  Φούντωνε τη φαντασία των άλλων κοριτσιών.

  Ήταν κι καμπάνα της Κυριακής και των εσπερινών

  Το βάλσαμο που έδινε κουράγιο  στις ψυχές.

  Τις γέμιζε με  καρτερικότητα,αλλά και με φαντασία

  Ώστε  να  μπορούν να διευρύνουν το μικρόκοσμό τους..

  Κι ύστερα μάρτυρας  και μέτοχος κι εγώ

  Του συρμού της πικρής μαζικής   αναχώρησης  

  Για μια καλλίτερη ζωή, που  θα’ ρθει  μεν αλλά μίζερη

  Αφού οι  νέοι ορίζοντες ήταν  κοντοί ,σκληροί και δύσμορφοι.

Στόμιο Λάρισας -Κίσσαβος

Βόλος Ιούλιος 2014