39.ΑΙΟΛΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ (ΣΑΠΦΩ)-Ελεύθερη ποιητική μετάφραση των τμημάτων α.Αερίων επέων άρχομαι β.Ήρος άγγελος

39.ΑΙΟΛΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ 

Ελεύθερη ποιητική μετάφραση Παναγιώτης Γ.Παπαδέλλης

ΣΑΠΦΩ

Mε σκόρπια λόγια του αέρα αρχινώ

(Αερίων επέων άρχομαι)

Με σκόρπια λόγια του αγέρα
Αλλά ηδονικά στ'αυτιά,αρχινώ το τραγούδι.

Εγώ που με πάθος υπηρέτησα την ομορφιά,

Τι θα μπορούσα να κάνω καλλίτερα?

Εξάλου αυτές οι Μούσες με τα έργα τους 
Έδωσαν σε μένα τη δυνατότητα  να λέω,
Ότι κάποιος θα βρεθεί στο μέλλον
Να με θυμάται και να μιλά για μένα.

Είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο,

Πως συνομιλούσα με την Κυπρογεννημένη

Τη θεά Αφροδίτη και της έλεγα:

Έλα τώρα με  τη θεϊκή σου λύρα και τραγούδησε μας.

Και σεις ομορφομαλλούσες  Μούσες, ελάτε

Μαζί με τις παχουλές  Χάριτες.

Όλες εσείς οι αγνές κόρες του Δία

Με τα ροδοκόκκινα χέρια,

Βγείτε απ’το χρυσό παλάτι σας.

Όταν όλη τη νύχτα μένω άγρυπνη

Με   τα μάτια μου μαύρα

Και ποθώ και αγωνίζομαι χωρίς να ξέρω τι θέλω,

Δύο γνώμες παλεύουν μέσα μου

Και σταγόνα, σταγόνα πέφτει

Ο πόνος στα σωθικά μου.

Ούτε το μέλι ούτε τη μέλισσα θέλω.

Και αυτόν που με αδίκησε

Ας παραδέρνει από τις έγνοιες

Που οι άνεμοι του φέρνουν.

Δεν με θρέφει εμένα η οργή μήτε ζητώ εκδίκηση,

Γιατί έχω τη συνείδησή μου καθαρή.

Και δεν είμαι ξιπασμένη,

Εγώ άνθρωπος μια σπιθαμή

Να προσπαθώ να αγγίξω τον ουρανό.

Έτσι θα μείνω, παντοτινή παρθένα.

Όχι δεν είναι για μένα αυτό που  είναι καλό  για σας.

Όμως ενώ  πασχίζω να κάνω το καλό σε κάποιους,

Αυτοί αντίθετα μου κάνουν το χειρότερο κακό.

Το έχω συνειδητοποιήσει όμως  και το ξέρω .

Άσε λοιπόν τα βότσαλα και μην τ’ ανακατεύεις,

Δεν είναι δίκαιο ν’ ακούγονται θρήνοι

Στα σπίτια των ποιητών.

Ήρος άγγελος

(Προμηνύτορας της άνοιξης)

Ο Προμηνύτορας της άνοιξης,

Το αηδόνι με την ηδονική φωνή,

Της Αφροδίτης η χρυσοφώτεινη  ψυχοκόρη,  η σελήνη,

Έφεγγε ολόγιωμη 
Όταν γύρω από ένα βωμό στάθηκαν οι γυναίκες,

Όπως κάποτε χόρευαν και χτυπούσαν 
Τα πόδια τους με ρυθμό  οι Κρητικοπούλες,

Πατώντας τα τρυφερά ανθάκια.

Από όλα τα αστέρια εσύ είσαι το καλλίτερο.

Εσύ Αποσπερίτη που έχεις τη δύναμη

Να φέρνεις πίσω όλα όσα η αυγή τα σκόρπισε.

Φέρνεις πίσω το πρόβατο,φέρνεις την κατσίκα 

Και το μικρό παιδί στην αγκαλιά της μάνας του.

Και όσα αστέρια βρίσκονται γύρω

Από την πανέμορφη σελήνη,

Αμέσως κρύβουν τη φωτεινή τους ύπαρξη

Και πιό πολύ όταν ολόγιομη φωτίζει τη γη

Και την ασημώνει.

Τώρα βασίλεψε  η Σελήνη και η Πούλια,

Είναι μεσάνυχτα και αν κι ώρα είναι περασμένη
Εγώ μονάχη κοιμάμαι.

Κι ο έρωτας ,ο μυθοπλάστης,

Που του αρέσει να φέρνει πόνο,

Μου  πήρε και  μου τίναξε τα μυαλά

Σαν άνεμος που ορμά  απ’τα βουνά

Περνώντας ανάμεσα από τις βελανιδιές.

Πες μου χελιδόνα πολυτάλαντη κόρη του Πανδίωνα

Γιατί την ώρα που οι όμορφες  κοπέλες

Πλέκουν στεφάνια στολισμένα απο τη γη,

Εγώ σε σένα και  τον αχώριστο σύντροφό  μου τον έρωτα

Όταν  έρχεται απ’τον ουρανό

Ντυμένος με κόκκινη χλαμύδα,

Φτερουγίζω και τρέχω
Όπως το μωρό στην αγκαλιά της μάνας του?

Kατεβαίνοντας από τους ουρανούς

Έλα σε μένα  από τη Κρήτη,

Σαυτόν το ναό που χαίρεσαι να τον βλέπεις,

Με το χαριτωμένο άλσος των μήλων,

Που από τους βωμούς του

Αναδύεται  θυμίαμα λιβανωτού.

Εδώ κελαρύζει το δροσερό νεράκι

Μέσα από τα κλαδιά της μηλιάς,

Που τα πολλά  λουλούδια της σκιάζουν τον κήπο

Και φέρνουν την αποχαύνωση.

Εδώ είναι  ο λειμώνας όπου βόσκουν τ’ άλογα
Και οι ελαφρές αύρες που πνέουν

Κάνουν τα λουλούδια της άνοιξης να φουντώνουν.

Έλα εδώ λοιπόν Κυπρογεννημένη

ΚαΙ κέρνα  τους φίλους του τραπεζιού

Με το νέκταρ που είναι φτιαγμένο με περισσή φροντίδα 

Και αναμειγμένο μέσα σε χρυσούς κύλικες.

Αθάνατη Αφροδίτη, κόρη του Δία δολοπλόκα,

Που κάθεσαι σε θρόνο πολυποίκιλτο,σε ικετεύω

Μην παιδεύεις άλλο την ψυχή μου με πίκρες και καημούς.

Αλλά έλα εδώ πάλι όπως κάποτε,

Που μόλις άκουγες από μακριά να σου φωνάζω

Αμέσως απαντούσες.

Κι αφήνοντας  το χρυσό παλάτι του πατέρα σου

Έζευες το χρυσό σου άρμα.

Και άχ πόσο ωραία σπουργίτια, γοργόφτερα

Σε φέρνανε απ'τον ουρανό στη μαύρη γη

Με πυκνά φτεροκοπήματα , σκίζοντας  τους αιθέρες

Για να φτάσουν γρήγορα.

Τότε που εσύ ευτυχισμένη  θεά

Με ένα χαμόγελο  στο αθάνατο πρόσωπό σου

Zητούσες να μάθεις τι να έπαθα,

Ποιος είν'ο λόγος που σε ξανακάλεσα ,

Τι να’ναι αυτό που λαχταρά η ψυχή μου να γίνει?

Ποια να’ναι πάλι αυτή,που ικετεύεις την Πειθώ

Να σου την φέρει πίσω.? Ποιά ώ Ψάπφα σε αδικεί?

Γιατί αν φεύγει γρήγορα θα την καταδιώξω.

Και αν τα δώρα σου δεν τα δέχεται  

Εγώ θα την κάνω να τα πάρει.

Κι αν δεν σ’ αγαπάει 
Εγώ θα την κάνω με το στανιό να σ’ αγαπήσει

Έλα λοιπόν ξανά και λύτρωσέ με  από τα βάσανά μου.

Να γίνουν όσα λαχταρά η ψυχή μου

Και συ να είσαι ο σύμμαχός μου σ’όλα αυτά.
Απ’το χρυσό σου θρόνο ,εσύ

Τραγούδησε ω Μούσα τον ύμνο
Της ευγενικής χώρας με τις όμορφες γυναίκες.

Αυτόν που όμορφα τραγουδούσε

O ονομαστός γέροντας της χώρας της Τέω.