80..O ΣΥΜΕΩΝ ΓΑΛΚΑ

80.ΣΥΜΕΩΝ ΓΑΛΚΑ

      Ο Συμεών Γάλκα ή  Γκάλκα ήταν ένας νεαρός Κοζάκος  Ρωσοουκρανικής  καταγωγής που έφτασε στην Ελλάδα το 1920 με την ψυχή στο στόμα .Πρέπει να ήταν τότε γύρω στα 15 του χρόνια. Γιός  στρατιωτικού του λευκού  στρατού που οι γονείς του  σφαγιάστηκαν από τους Μπολσεβίκους στη μάχη της Κριμαίας.Ο μικρός Συμεών μαζί με άλλους φυγάδες παραλήφθηκε από την περιοχή αυτή από πλοίο της συμμαχικής ΑΝΤΑΝΤ και αποβιβάστηκε είτε στη Λήμνο με τους 5000 εξόριστους, είτε κατευθείαν στη Σκάλα Καλλονής με τη μέθοδο της διασποράς τους στα λιμάνια της Μεσογείου που εφάρμοσε η συμμαχία .Οι συνθήκες στη Λήμνο δεν ήταν καλές και πολλοί πέθαναν από κακουχίες. Έτσι ίσως τότε να έφυγε και κάποιο   καΐκι τον έβγαλε στη στεριά στη Σκάλα Καλλονής.Εκεί τον παρέλαβε ένας Ανεμωτίσιος ο Τζινέρης. Έτσι ο Συμεών εγκαταστάθηκε στην Ανεμώτια και ζούσε με την οικογένεια του σωτήρα του. Ο Τζινιέρης ήταν πατέρας  τεσσάρων κοριτσιών και δύο αγοριών.Τα παιδιά μέχρι που μεγάλωσαν τον θεωρούσαν αδελφό τους. Επειδή όμως ο Τζινιέρης πέθανε νωρίς  τα ηνία της οικογένειας τα ανέλαβε ο Συμεών που  φρόντισε να παντρέψει και τα τέσσερα κορίτσια της. Την Αναστασία,την Πολυξένη,την Ευγενία και την Αλκυόνη.  Τα δύο αγόρια έφυγαν στην Αμερική. Στη συνέχεια  τον πήρε στο σπίτι του στην <<Κούκλα.>> και ζούσαν μαζί ο  θείος μου Ηλίας Βλάμης με τη σύζυγo του , τη θεία Πολυξένη.Ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς μου Αναστασίας συζ. Πανανή Βλάμη εκεί όπου και εγώ κι έζησα περίπου ένα χρόνο. Θυμάμαι όμως ότι ο Συμεών δεν έμενε όλο το χρόνο με το θείο Ηλία παρά μόνο τους χειμερινούς μήνες, που έκανε πολύ κρύο. Τον υπόλοιπο χρόνο ζούσε με το κοπάδι του στη Νταγαμή στη θέση <<Καρύδι>>.  Θυμάμαι επίσης ότι ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος ,που κατέβαινε στο καφενείο και καθόταν αμίλητος δίπλα σε αυτούς πουν έπαιζαν χαρτιά  η τάβλι. Ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος και τακτικός αναγνώστης της έκδοσης της  εκκλησίας<<η φωνή του κυρίου >>. Ο Συμεών  λένε προς το τέλος της ζωής του είχε κάποιο κρύωμα και για να το καταπολεμήσει έπινε πετρέλαιο. Πέθανε σε ηλικία περίπου 60 ετών το 1963. Έτσι έφυγε  από τη ζωή ένας άγνωστος  περιπλανώμενος  καλοκάγαθος άνθρωπος που η φύτρα του και οι συνθήκες που τον έφεραν στην Ελλάδα όπως και η τύχη της οικογένειάς του στη Ρωσία είναι άγνωστες. 

     Tυχαία ένας φίλος μου και συνάδελφος, στις 16 Σεπτεμβρίου 2017 μου ανέφερε ότι είχε πληροφορηθεί τα γεγονότα με τους Ρώσους πρόσφυγες την περίοδο 1920 από τις δημοσιευμένες  στον τύπο και την τηλεόραση  επισκέψεις Ρώσων πολιτών, που ζητούσαν πληροφορίες για συγγενείς τους της εποχής αυτής.

       Επισκέφθηκα την ηλεκτρονική εφημερίδα LemnosReport.gr και στο άρθρο της με τίτλο Ρωσία –Λήμνος:Μύθος και Ιστορία βρήκα το παρακάτω τμήμα του κειμένου του Κ.Σκούρα.Γράφει ο παραπάνω συντάκτης:

        << Οι τελευταίοι Κοζάκοι αποβιβάστηκαν στη Λήμνο, το Νοέμβριο του 1920. Οι εξόριστοι ήρθαν στο νησί μαζί με τις οικογένειές τους και έμειναν στη Λήμνο μέχρι το Δεκέμβρη του 1921. Οι πρόσφυγες είχαν φέρει μαζί τους ότι με κόπο κατάφεραν να διασώσουν από τους μπολσεβίκους. Από το Μάρτιο του 1920 έως και το Δεκέμβριο του 1921 πέθαναν στη Λήμνο 350 περίπου Ρώσοι. Ανάμεσα τους ήταν και 82 παιδιά. Οι πιο πολλοί ενταφιάστηκαν στο Πορτιανού,  στη θέση Πούντα ενώ 29 άτομα ενταφιάστηκαν στο συμμαχικό νεκροταφείο στο Μούδρο. Οι Ρώσοι που ήρθαν στη Λήμνο τα τελευταία χρόνια, βρήκαν το νεκροταφείο των Κοζάκων, περιέφραξαν το χώρο κι έστησαν στο σημείο του νεκροταφείου, ένα μεγάλο άσπρο μαρμάρινο σταυρό>>.

           Έστειλα μήνυμα στην εφημερίδα και αφού τους έδωσα μικρό δείγμα της υπόθεσης Συμεών Γκάλκα  ή Γάλκα περιμένω απάντηση για να δω αν υπάρχει ενδιαφέρον για την περίπτωση του αγαπημένου μου Συμεών.

ή

                 Μνημείο που έστησαν το 1921 οι πρόσφυγες  στην Πορτιανού Λήμνου

79.Ο Ορέστης Δημ....δης

79.Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΔΗΜ.......ΔΗΣ στην Ανεμώτια

Ο Ορέστης ήταν γιος μιας προσφυγοπούλας από τη Μικρά Ασία ,που κατέφυγε χωρίς τον άντρα της που ήταν στρατιώτης στο μέτωπο , στην Ανεμώτια .Έμενε σε ένα σπίτι απέναντι από το ιστορικό γραφείο της Κοινότητας, ιδιοκτησίας Τιμολέοντα Αίνιζλη όπου ήταν και το σπίτι του Παναγιώτα Χατζηγεωργίου .Εντοπίζεται στο σημερινό σπίτι της οικογένειας Χρίστου Νταή .Εκεί γεννήθηκε  ένα αγόρι, που ήταν ο Ορέστης.Δημ.....δης.Από την Ανεμώτια στο Ναύπλιο και  από εκεί στην Αθήνα.Τελικά έφτασε στη Βοστώνη το 1951, όπου  ίδρυσε ραδιοφωνικό σταθμό με εκπομπή για τους απόδημους ..Ο Ορέστης ήλθε αργότερα στην Ανεμώτια με έναν μετανάστη από την Αγία Παρασκευή ,φίλο του θείου μου Χρίστου Παπαδέλλη για να βρεί τον τόπο που  γεννήθηκε .Ο σταθμός σήμερα 5 Σεπτέμβρη 2018 με ευθύνη του γιού του μεταδίδει Ελληνικά κάθε Παρασκευή7-11 π.μ  καικάθε Κυριακή 7-13 μ.μ.  
Εδώ αντιγράφω απο τον Εθνικό Κήρυκα της  Βοστώνης σχετικά αποσπάσματα.

ΒΟΣΤΩΝΗ. Στο όμορφο και παραθαλάσσιο Κέιπ-Κοτ και  συγκεκριμένα στην πόλη Γου τέστ Γιάρμουθ ζει τα τελευταία χρόνια με γαλήνη και ηρεμία ο Ορέστης Δημητριάδης, ο άνθρωπος ο οποίος υπήρξε επί μισό και πλέον αιώνα η γνώριμη ραδιοφωνική φωνή του Ελληνισμού της Βοστώνης και της Νέας Αγγλίας.Ήταν η φωνή του Ορέστη Δημητριάδη, που γινόταν κάθε μέρα απο την« Ελληνική Ηχώ» της Ελλάδος και της Ομογένειας, ενώ σε καθημερινή βάση έκανε αναφορά στην ειδησεογραφία και αρθρογραφία του «Εθνικού Κήρυκα».
Όπως σημειώσαμε κι άλλη φορά, ο κ. Δημητριάδης ήταν πάντοτε ευδιάθετος, χαμογελαστός και εύχαρις, μετέδιδε μέσω των ραδιοφωνικών του κυμάτων αυτή του την ευδιαθεσία και έφτιαχνε την ημέρα των  ακροατών του, οι οποίοι τον άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια παντού όπου κι αν βρισκόταν, στο σπίτι, στο μαγαζί, στο αυτοκίνητο. Είχε γίνει παροιμιώδης η έκφραση πως «το είπε ο Δημητριάδης». Ηταν πραγματικά η ραδιοφωνική αυθεντία επί πολλά χρόνια.
Κι όταν ανάγκη εθνική χτυπούσε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, όπως η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ή ο σφετερισμός του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς, ο Ορέστης Δημητριάδης με την πατριωτική φωνή και συνείδηση ξεσήκωνε τον Ελληνισμό της Βοστώνης προς κινητοποιήσεις.
Ο Ορέστης Δημητριάδης συνταξιούχος πια, περνά ημέρες ησυχίας και γαλήνης μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο, την κ. Χλόη, στο παραθαλάσσιο και μαγευτικό Γουέστ Γιάρμουθ του Κέιπ-Κοτ, γευόμενος την αλμύρα της θάλασσας που τόσο αγαπά, αναπνέοντας τον καθαρό αέρα, απολαμβάνοντας τον ήλιο και το φως κι όπως είπε «διαβάζοντας βιβλία και τον <<Εθνικό Κήρυκα».
...................................................................................................................................
     Είναι γόνος της Μικράς Ασίας. Με την γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, η εγκυμονούσα μητέρα του ήταν ανάμεσα στους ξεριζωμένους μέσα στο καράβι της προσφυγιάς, αλλά ο καπετάνιος δεν ήθελε γεννητούρια μέσα στο καράβι και τους έβγαλε στη Μυτιλήνη. Γεννήθηκε στην Ανεμώτια κι ήταν τριών μόλις ημερών όταν πήραν τους πρόσφυγες και τους πήγαν στο Ναύπλιο κι από εκεί έπειτα από έξι μήνες στην Αθήνα. Ο πατέρας του είχε μείνει πίσω στη Μικρά Ασία πολεμιστής στο στρατό, πληροφορήθηκε για τη φυγή της συζύγου του, πήρε άδεια λίγες μέρες να πάει να την βρει, φόρεσε και μία στολή παριστάνοντας τον Τούρκο, αλλά κάποιος τον πρόδωσε «κι από τότε ούτε με είδε ούτε τον είδα», είπε.
     Στις Ηνωμένες Πολιτείες ήλθε το 1951 με το πλοίο «Λαγκουάρντια», που ήταν και το τελευταίο του ταξίδι διότι το έβγαλαν άχρηστο «και κοντεύαμε να βουλιάξουμε στο δρόμο», είπε χαμογελώντας. Είχε γίνει δεκτός ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, στο οποίο και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Η συζήτησή μας συνεχιζόταν ασταμάτητη καθήμενοι πλάι-πλάι στο εστιατόριο κι αγναντεύοντας τα γαλάζια πλάτη της θάλασσας. Η καθαρότητα της σκέψης του είναι εκπληκτική. Η ενημέρωσή του σ’ αφήνει άφωνο. Καθημερινός του φίλος και επισκέπτης του είναι ο «Εθνικός Κήρυκας».
Πιάσαμε κουβεντολόι για πολλά και διάφορα. Για την Ομογένεια, για την Ελλάδα για το Πατριαρχείο, για το οποίο ήθελε να μάθει κάποιες λεπτομέρειες γύρω από τη λειτουργία του γενικώς.
Ο κ. Ορέστης Δημητριάδης είναι η ζωντανή ιστορία του Ελληνισμού της Βοστώνης. Σοφός πραγματικά άνθρωπος και με έμφυτη καλοσύνη. Θυμάται όλους και όλα και πάντοτε έχει έναν καλό λόγο να πει για όλους. 

ΦΩΤΟ. Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής - ΟΛΣΑ

«H Ελληνική Ηχώ» της Ελλάδος και της Ομογένειας

Απεβίωσε ο Ορέστης Δημητριάδης στις 14 Αυγούστου 2021.Γεννήθηκε στο χωριό Ανεμώτια της Λέσβου κι ήταν τριών μόλις ημερών όταν πήραν τους πρόσφυγες και τους πήγαν στο Ναύπλιο κι από εκεί έπειτα από έξι μήνες στην Αθήνα.

78.ΤΑ ΚΑΡΑΤΣΑΛΤΙΑ Τ 'ΠΑΝΑΝΗ

78.ΤΑΚΑΡΑΤΣΑΛΝΤΙΑ Τ' ΠΑΝΑΝΗ

 Ένας Έλληνας, ο Πανανής, ζούσε στη Σμύρνη πριν την Μικρασιατική καταστροφή.Ανάμεσα στους πολλούς φίλους του ήταν και ένας Τούρκος.'Οταν ο Πανανής  ήλθε σε  κάποια ανάγκη

πήγε στο φίλο του και  του ζήτησε δανεικά.Όταν όμως έφτασε η ώρα να πληρώσει το χρέος του, ο Πανανής του είπε ότι σε λίγο θα του δώσει τα γρόσια. Όμως αυτή την υπόσχεση την επανέλαβε πολλές φορές.Έτσι ο Τούρκος, βλέποντας  την άθλια κατάστασή του, αναγκάστηκε να τον ρωτήσει, πού θα βρεί τα γρόσια.Στην αρχή δεν του απάντησε, λέγοντας πως θα το σκεφτεί.΄Ετσι μια μέρα ο Πανανής φωνάζει τον Τούρκο χαρούμενος και του λέει.Τελείωσε,το βρήκα πως θα σε πληρώσω.Πώς τον ρωτά αυτός. Θα πάω του λέει  να φυτέψω σε κείνο το στενό πέρασμα καρατσάλτια (αγκάθια).Έτσι όταν περνούν τα πρόβατα θα ξύνονται και θα αφήνουν το μαλλί τους επάνω τους.Εγώ θα το μαζεύω,θα το πουλώ και από τα γρόσια που θα παίρνω θα σε πληρώσω.Και ο Τούρκος που κατάλαβε ,του λέει (ειρωνικά):Eυτυχώς καρντάσι (αφεριμ καρντάσ).Να είσαι καλά που το σκέφτηκες και έτσι θα πληρωθώ. Την αφήγηση έκανε η συγχωριανή και διαχρονική φίλη μου Ουρανία Μητρέλλου-Ντάρα .

     Την ιστορία αυτή την άκουσε από τον παππού μου Πανανή (Παναγώτη) Βλάμη, που έζησε αρκετά απο  τα νενικά του χρόνια στη Σμύρνη.Ο παππούς μου ήλθε στη Λέσβο κάπου ένα χρόνο πριν την απελευθέρωση του νησιού το 1912 .Τον έφερε για να τον συμμαζέψει από τις τρέλες του,μιας και τις επέτρεπε η ανοιχτή κοινωνία της Σμύρνης.Εξάλου ήταν τριαντάρης και έπρεπε να νοικοκυρευτεί.