88.Αιολικοί στίχοι

Απ’ το διάσελο του Όρδυμνου σαν περάσεις,

Στάσου ν’ αφουγκραστείς  τη νύχτα.

Άνοιξε τ’αυτιά σου και θ’ακούσεις

Επίμονους απόκοσμους ψίθυρους της γης.

Μην τρομάξεις όμως, είναι μούσες,

Που έρχονται να υψώσουν ύμνους

Πάνω απ’τις σκόρπιες πέτρες των ωδίνων

Της   αρχέγονης δημιουργίας.

Τους ύμνους που  μπερδεύονται σε ένα

Εξαίσιο ρετσιτατίβο  με το θρήνο

Της χαροκαμένης Καλλιόπης.

Το διάφανο Λεσβιακό φεγγαρόφωτο

Εξαγνίζει, θεοποιεί όλες τις εικόνες

Του γύρω σεληνιακού τοπίου .

Μαζί  τους αγιοποιεί κι αυτές

Τις γραμμόσυρτες  επίμονες πικροδάφνες.

Που φαίνεται πως κάποιο μεταφυσικό χέρι τις έσπειρε

Στις μισγάγκειες των στεγνών λοφοπλαγιών.

Κι οι νεροσταλιές του ευχέλαιου

Της Μονής Υψηλού, που τις κρατούν ζωντανές,

Ανέλαβαν  και τη μουσική επένδυση

Ψάλλοντας αλληλούια στο απέραντο

Μουσείο  του  τοκετού της φύσης.

Τέλος οι παράλληλοι ασταμάτητοι

Αιγαιοπελαγίτικοι  αέρηδες

Που περνούν πάνω απ’τα αρμυροκάμπια tου Γαββαθά

Ενώνονται μαζί τους ,ανακατεύονται ,

Kαι γίνονται φωνές της γης.

Ύστερα φτάνουν ώσαμε τα πετροκκλήσια

Των  μοναχικών βιβλικών Άη Λιάδων,