64.ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΛΙΜΠΙΓΙΑΝΘΣ ΚΑΙ ΑΜΙΡΣΩΣ

64.ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΣ’ ΛΙΜΠΙΑΝΘ’Σ(ΟΛΥΜΠΙΑ) ΚΙ ΤΣ’ΑΜΙΡΣΩΣ(ΑΜΕΡΔΗ)

Μια φουρά πα στου σκαλουπάτ’ τσ’ ουξώπουρτας καθούνταν’ δυο γ’τόνσις. Η Λιμπιάνθ’ τσ’ η γ’Αμιρσώ.

-Μουρ’ Αμιρσώ, λέγ’ η Λιμπιάνθ’, γιατί μουρή βαστάς μι τα δυο σ’ χέρια τα μάγλα’ς  τι έχ’ς;

-Τι δεν έχου να ρουτάς. Ι καφές σώσ’τσι, η ζάχαρ’ δεν απόμνι, του Πιπινιό μας έφταξι, η Ασημίνα θέλ’ παντρειά, ι Μόλας μπουρκλαντίστσι τσ’ ως γίνκαμι.

-Ε…έχ’ ι Θιός μουρ’ Αμιρσώ……

-Μουρ’ Λιμπιάνθ ι Θιός έχ’ ιγώ δεν έχου. Τσ’ απ’ του δίτσου τ’. Λουγαριάγ’ς απου πότι έχου να πατήσου σκι’ ακκλησιά; Τα παπούτσια μ’ θέλιν μυτισόλις αλλά νταβούλ’ να γέν’ τώρα καλουτσαίριασι δε πειράγ’. Για να πας όμους σκι’ ακκλησιά κι δραχμή σ’ δε κ’ θέλ’ς για ν’ ανάψ’ς ένα τσιρί στ’ Αγιοί, ένα στου βαγγέλιου τσ’ ένα σ’τσ’απιθαμέν’;

Του θέλιν βλέπ’ς τσ’ αυτοί. Γι’ αρχόγκ’ όμους ένι κάθι Κυριακή σκι’ ακκλησιά τσ’ ανάβιν’ να……κάτ’ λαμπάδις. Έφτιν’ δίνιν στου Θιό τσι τουν δίν’ τσ’ αυτός.

-Άκσιμι μουρ’ Αμιρσώ τι σ’ λέγου έχ’ ι Θιός.

-Αγ αφού μ’του λέγ’ς ισί θι ν’απαντέχου αλλά να ξέρ’ς ουμούτ δεν έχου.

Άιντι να παγαίνου τώρα μέσα να σβάλου κ’ φουτιά μινι ζούφσι τσ’αργήσ’ να γέν’ του φαγί τσ’ύστιρα ποιος ακού του Μόλα.

Μι τ’ν αύριου κάθιτι πα στου σκαλουπάτ’ γι’ Αμιρσώ τσι πιρνά τσείν’ κι

ώρα η Λιμπιάνθ’. Τσ’ φουνάγ’.

-Έλα μουρ’ Λιμπιάνθ’ να σ’πω να γιλάγ΄ς τσι συ. Δε σου’πα. Ι Παντιλίς ι γιόζιμ’ πήρι τα βόδια τσι του ζυβγάρ’ τσι πήγι σ’τσι Γέρας τα χουριά να κάν’ κάνα μιρουκάματου. Ψες είχα γράμμα τ’ τσι τι μ’γραφ’ αν αγαπάς ι βλουγιμένους;

-Τι σ’γράφ’ μουρ’ Αμιρσώ θα μι σκάγ’ς

-Έχι υπουμουνή μουρ’ Λιμπιάνθ’ τσι θα σ’ πω. Μ’ γράφ’ που λέγ’ς «Άσι μάνα μ’ τι έπαθα που να στα λέγου…….Άμα ήρτα που λέγ’ς σκι Γέρα,  μι πλησιάγ’ ένας Γιραγώκ’ς για να πάγου να τ’ζυβγαρίσου του χουράφ’τ. Καλός άθριπους τσι πληρουτής. Άμα τέλειουσα ήρτι του βράδ’ στου καφινέ μι πλήρουσι, μι τσέρασι τσ’ ένα καφέ τσ’ ύστιρα τι γυρίγ’ τσ’ μ’λέγ’ νουμίγ’ς. Απ’αύριου θέλου να πας να κάν’ς τσι τσι γναίκαζιμ’ του πράμα. Αμά θέλου να του κάν’ς πουλύ καλά. Σάϊστα μουρ’ μάνα αλλά δε μίλξα τίπουτα για να δω που του πα. Όμους δε μούπι τίπουτα άλλου.

Άμα πάϊτσι τ’ αφιντικό ύστιρα απού λίγου μπαίν’ μέσ’ τουν καφινέ τ’ Κατιρνέλ’ ι γιός. Τ’γνέφου να’ ρκ’. Έλα βρε έδιου πέρα να σ’πω. Τούτου τσι τούτου έπαθα αμά δε μίλξα καθιόλ’ τ’λέγου. Καλά έκανις τσι δεν είπις τίπουτα μ’ λέγ’ αυτός γιατί άμα σούπι να κάν’ς τσι γναίκας του πράμα σούλιγι για του χουράφ’τσ’. Στα μέρ’ μας τα χουράφια τα λέμι πράματα.

Αυτά που λεγ’ς έπαθι ι κακουρίζκους ι γιόζιμ, λέγ η Αμιρσώ, τσι μι χειρότιρα τσι βάζιν τσι δυό τα γέλια. Γιλούσαν τόσου δυνατά π’  ακούσκαν σ’ούλ’ κ’ γειτουνιά.                                     

(Αληθινή ιστορία που τη διηγήθηκε μια μέρα στον πατέρα μου η θεία Γαρφαλλιούδα Κουτζαβεκιάρη….……..Ω!!!! Σουσάνα είπε στη μητέρα μου γελώντας που είν’ ι Νίκους να τ’πω τι έπαθι ι Στέλιους…