104.Beeng but men-Άντρες πια. Dylan Thomas

 

AΝΤΡΕΣ ΠΙΑ

Βeeng but men

Dylan Thomas

Άντρες πια , περπατήσαμε μέσα στα δέντρα
Τρομαγμένοι, συλλαβίζαμε σιωπηλά

Γιατί φοβόμαστε να μετακινήσουμε τους πύργους

Γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε

Αθόρυβα σ’ ένα κόσμο από παρασκήνια και κλάματα

Aν ήμασταν παιδιά ,μπορεί να σκαρφαλώναμε

Να πιάσουμε στον ύπνο τους πύργους, χωρίς να σπάσουμε κλαρί

Και μετά από απαλή αναρρίχηση

Να βγάζουμε τα κεφάλια μας πάνω από τα κλωνιά,

Κοιτώντας με κατάπληξη προς τ’ αλάθευτα αστέρια.

Εκτός από τη  σύγχυση που είναι μονόδρομος

Και  την κατάπληξη,

Αυτό που ο άνθρωπος γνωρίζει,

Είναι ότι η ευτυχία(ειρήνη) μπορεί να έλθει απ’ το χάος.

Αυτή τελικά είναι η ομορφιά που είπαμε
Τα παιδιά σε κατάπληξη όταν  παρατηρούν τ’αστέρια.

Είναι  ο στόχος και η κατάληξη.