105.SAPPHO THE ERESIAN

 

 SAPPHO -Ψάπφα         

Τα μάτια της ψυχής μου,
Της καλπάζουσας φαντασίας μου,
Βλέπουν ζωντανή την αέρινη μορφή σου
Ανάμεσα στα μονοπάτια της γενέθλιας γης σου,
Πάνω στα σκληρά βραχοτόπια 

Της νέμεσης του εγκέλαδου.

Σε βλέπουν να περπατάς 

Δίπλα στα ερημικά ακρογιάλια,

Αγκαλιά με τη λύρα σου,
Μαζεύοντας σκόρπιους ήχους και εικόνες
Για να τα μετουσιώνεις σε αθάνατες ρίμες,
Σε ύμνους της χαράς της ζωής.

Η ερωτευμένη καρδιά μου χτυπά χωρίς ρυθμό
Κι αναστατώνεται η δομή του κορμιού μου
Σαν έρχομαι ξανά και ξανά 

Στους αιώνιους ίσκιους σου,
Στην καιόμενη βάτο των οραμάτων σου.

Λαχταρώ ακόμα ν’ ακουμπήσω την εσθήτα σου,
Που οι καλοδιπλωμένες πιέτες της

Διαγράφουν την καμπύλη θεϊκή ομορφιά σου,

Υπακούοντας στις προθέσεις των άπληστων ανέμων.

Τους ανέμους, που άκουγες τις άγρυπνες νύχτες σου
Να σμιλεύουν τους βράχους του Όρδυμνου,
Στρoγγυλεύοντας τις αστιβές του,
Που τα περίτεχνα Δωρικά αγκάθια τους
Αρνούνταν πεισματικά κάθε τους κίνηση.

Στέκομαι στην άκρη του βράχου, στο αγνάντι σου

Προς τις αχνογραμμές της Χίου
Και προς τις πράσινες νεροσυρμές της Ερεσού
Με τις πικροδάφνες της αέναης νοσταλγίας μου.

Τις πικροδάφνες που έβλεπες να ξεψυχούν από έρωτα
Και να ερωτοτροπούν στα καλέσματα,
Στα μαγικά γητέματα της μεθυστικής αλυγαριάς, 
Στ’ αγκαλιάσματα της διψασμένης ιτιάς.

Σε βλέπω να στέλνεις σινιάλα
Στα καράβια των αρχαίων κονκισταδόρων,
Πάνω στη ρότα των Αργοναυτών,
Κουνώντας το αλαβάστρινο χέρι σου
Ανάμεσα στους Αιγαιοπελαγίτικους θαλασσόκρινους.

Μα και η αύρα που χαϊδεύει το κορμί μου

Είσαι συ πανανθρώπινη μούσα,
Δίπλα μου στην άκρη του γιαλού, πάνω στα βότσαλα,
Που μπερδεύονται ανάμεσα στα σανδάλια σου.

Είσαι συ που απαγγέλεις τους θείους στίχους
Της αντισυμβατικής απόδρασής σου,

Της μέθεξής σου στην οριοθέτηση του ιδεατών,
Όλων όσων αλλάζουν τον κόσμο,
Όσων ζεσταίνουν τις ψυχές
Και τις φέρνουν πιο κοντά στο υπέρτατο, στο θείο.
Πιο κοντά σε σένα .

 

104.Beeng but men-Άντρες πια. Dylan Thomas

 

AΝΤΡΕΣ ΠΙΑ

Βeeng but men

Dylan Thomas

Άντρες πια , περπατήσαμε μέσα στα δέντρα
Τρομαγμένοι, συλλαβίζαμε σιωπηλά

Γιατί φοβόμαστε να μετακινήσουμε τους πύργους

Γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε

Αθόρυβα σ’ ένα κόσμο από παρασκήνια και κλάματα

Aν ήμασταν παιδιά ,μπορεί να σκαρφαλώναμε

Να πιάσουμε στον ύπνο τους πύργους, χωρίς να σπάσουμε κλαρί

Και μετά από απαλή αναρρίχηση

Να βγάζουμε τα κεφάλια μας πάνω από τα κλωνιά,

Κοιτώντας με κατάπληξη προς τ’ αλάθευτα αστέρια.

Εκτός από τη  σύγχυση που είναι μονόδρομος

Και  την κατάπληξη,

Αυτό που ο άνθρωπος γνωρίζει,

Είναι ότι η ευτυχία(ειρήνη) μπορεί να έλθει απ’ το χάος.

Αυτή τελικά είναι η ομορφιά που είπαμε
Τα παιδιά σε κατάπληξη όταν  παρατηρούν τ’αστέρια.

Είναι  ο στόχος και η κατάληξη.