37.Το νόημα του καλού-Ευγνωμοσύνη
Ανδρέας :Καλώς τονε,
Γιώργος φίλος του Ανδρέα .Σ’ ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα
Ανδρέας: Αχ φτάνει πια να μου θυμίζεις το καλό
που σου έκανα .
Είναι κάτι που με ενοχλεί
Οι άνθρωποι πλάστηκαν κατ’ εικόνα και ομοίωση
του Δημιουργού που η εντολή του ήταν και είναι να ζουν
προστατεύοντας τα δημιουργήματά του,το βιός του.
Nα κάνουν και να διαδίδουν μόνο το καλό.
Γιώργος: Ποια είναι η καλοσύνη και ποιο το καλό.
Ανδρέας: Το καλό θεωρώ ότι είναι ποιο προωθημένη έκφραση προστασίας και συμπαράστασης από την καλοσύνη.
Έχει μέσα της το στοιχείο της δράσης.
Είναι θα λέγαμε ακτιβιστική καλοσύνη,
που δένει και με την πηγαία ανθρωπιά .
Αυτή που πρέπει να είναι ανεπιτήδευτη,
χωρίς παρενθέσεις,
Δίχως καμιά απαίτηση ή αναμονή <<ανταπόδοσης>>,
που δείχνει ότι εμφιλοχώρησε η <<υστεροβουλία>>.
Ως τήρηση κανόνα και μόνο ευγένειας δέχομαι τις ευχαριστίες.
Γιώργος : Και με την αχαριστία τι κάνουμε?
Ανδρέας:Την <<αχαριστία>> κράτησέ την
για όποιον σε βλάψει και μόνο τότε.
Kαι πάλι ως παράπονο ή ως νομικό επιχείρημα.
Η πληρωμή σου πρέπει να είναι μόνο <<η ικανοποίηση>>
ότι έπραξες το συνειδησιακό του καθήκον,
<<το χρέος>> απέναντι στην επιθυμία του δημιουργού,
που βγαίνει μέσα απ’ τη ευαισθησία σου ,
μέσα από τη συγκίνηση που ίσως γεννήσει κι ένα δάκρυ.
Ίσως και γιατί δεν αντέχεις να βλέπεις
δυστυχία και ερείπια γύρω σου,
την ώρα που το δικό σου καλύβι καλοστέκεται.
Γιώργος: Για τους ευεργέτες ?
Ανδρέας:Τα δημιουργήματα πλάστηκαν
και με την εντολή της αλληλεγγύης.
Και <<ο έχων δύο χιτώνες μεταδώτω τω μη έχοντι>>.
Μεγαλύτερη αξία όμως θα είχε αν παράλληλα εφαρμόζαμε και το<<μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου >>
εξασφαλίζοντας την ανωνυμία του ευεργέτη,
όχι όμως την αποσιώπηση της ευεργεσίας
που είναι χρήσιμη αφού δημιουργεί πρότυπα .
Γιώργος: Στον στενό κύκλο της οικογένειας των γονιών με τα παιδιά?
Ανδρέας:Στην περίπτωση αυτή η λέξη ευγνωμοσύνη είναι περιττή.
Μόνο δύο λέξεις μπαίνουν σε συζήτηση στη θέση της.
<<τιμή και μνήμη>> .
Και τα δύο οι Έλληνες, ίσως γνωρίζεις τα θεωρούν από τους κλασσικούς χρόνους <<ανάγκη ζωής>>.
Γιατί εδραία η πεποίθησή τους ήταν και είναι,
ότι οι ευχές των γονέων στηρίζουν τα θεμέλια του οίκου τους.
Γιατί γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η όποια μνήμη ,μετάνοια και δάκρυα μετά την πικρή αναχώρηση
<<δεν θα έχει πια παραλήπτη>>
Και μετά έρχονται τη νύχτα οι ερινύες,
να τρομάξουν τα όνειρα σου
και με την ασχήμια τους να τα κάνουν εφιάλτες.
Γιώργος: Σε ευχαριστώ για όλα τα χρήσιμα που μου είπες.
Εδώ επιβάλλεται γιατί είναι θέμα ευγένειας όπως εσύ το έθεσες .
Ανδρέας: Εκτιμώ πολύ σε σένα το γεγονός
ότι δεν έχεις εκείνο τα θυμό μέσα σου.
Αυτό το σύνδρομο του ατόμων που νομίζουν
Πως είναι το επίκεντρο ολιστικής συνομωσίας
αποκλεισμού τους.
Ξέρεις θα τον διάβαζα εύκολα αυτόν το θυμό της ανάγκης,
που φέρνει κάποιον μπροστά σε κάποιον άλλο
πιο ισχυρό τη δεδομένη στιγμή , για να ζητήσει βοήθεια.
Όσο λιγότερα τα προσόντα τόσο μεγαλύτερος ο θυμός .
Στις περιπτώσεις αυτές όση καλοσύνη κι αν επιστρατεύσεις,
άλλο τόσο πιο δύσκολη είναι η απομάκρυνση
των τοίχων της δυσπιστίας.
Εμφιλοχωρεί πολλές φορές απύθμενο ανεξήγητο μίσος,
που το αισθάνεσαι από τις γρήγορες ανάσες,
Τις νευρικές κινήσεις του σώματος
Και την περιπλάνηση των ματιών στο άπειρο.
Γιώργος. Καληνύχτα
