92.O ΝΙΚΟΣ

 

Ο ΝΙΚΟΣ

Μια ελεγεία για το χαμό του αγαπημένου φίλου μας 

Ο δρόμος που πήρες ξεφνικά

Δεν έχει τέλος μα έχει αρχή.

Εκεί που έσβησαν τα δυο σου μάτια

Κι έγινε πεταλούδα η ψυχή.

 

Τις τελευταίες σου αργές πνοές

Τις άρπαξ’ο αέρας του Κεχράδα

Τις σκόρπισε στις γύρω ακρογιαλιές

Κι άλλες τις πήρε η σοροκάδα.

 

Το αποτύπωμα σου χάραξε

Μηνύματα στις καρδιές μας,

Αύρα γλυκιά η ανάγνωσή τους

Βάλσαμο στις κακές στιγμές μας.

 

Διαβαίνοντας πια τον παράδεισο

Ανάμεσα σε δάση πλουμιστά

Η ανθρωπιά κι η αθωότητα

Πάντα θα  σ’ ακολουθούν πιστά.

 

Κοίτα εκεί μονάχα μην ξεχάσεις

Πόση αγάπη μάζεψες στη γη,

Οι αναμνήσεις μεσ’ στις ρούγες μας

Μια ανοιχτή για μας θα’ ναι πληγή

 

Και στις παρέες που θα κάνεις

Μην παραλείψεις να τους πεις,

Πως ήσουνα επιφανής πολίτης

Τίμιος, σωστός, ανιδιοτελής