69. ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΔΥΣΤΥΧΗΣ ΡΩΣΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑ ΤΟΥ 1920

ΣΥΜΕΩΝ ΓΑΛΚΑ

      Ο Συμεών Γ...α ήταν ένας νεαρός Ρωσικής καταγωγής που έφτασε στην Ελλάδα το 1912 με την ψυχή στο στόμα .Πρέπει να ήταν τότε γύρω στα 15 του χρόνια. Γιός  στρατιωτικού του Ρωσικού Στρατού που διώχθηκε  το νέο Σοβιετικό καθεστώς του 1917. Τον έβγαλε κάποιο καΐκι στη στεριά στη Σκάλα της Καλλονής από όπου τον παρέλαβε και τον  περιέθαλψε ο Τζ…….ρης ο Ανεμωτίσιος που βρέθηκε στη Σκάλα Καλλονής.  Έτσι ο Συμεών εγκαταστάθηκε στην Ανεμώτια  και ζούσε με την οικογένεια του σωτήρα του. Ο Τζινιέρης ήταν πατέρας  τεσσάρων κοριτσιών και δύο αγοριών.Επειδή όμως πέθανε νωρίς  τα ηνία της οικογένειας τα ανέλαβε αυτός που φρόντισε να παντρέψει και τα τέσσερα  κορίτσια της. Στη συνέχεια  τον πήρε και ζούσαν μαζί  ο θείος μου Ηλίας Β…..ης με τη θεία Π….νη  στο σπίτι τους στην <<Κούκλα.>>. Ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς μου Αναστασίας συζ. Π…..ή Β….η ,εκεί όπου γεννήθηκα και εγώ και έζησα περίπου ένα χρόνο. Θυμάμαι όμως ότι ο Συμεών δεν έμενε όλο το χρόνο στο θείο Ηλία παρά μόνο τους χειμερινούς μήνες που έκανε πολύ κρύο. Τον υπόλοιπο καιρό ζούσε με το κοπάδι του στην Νταγαμή στη θέση

<< Καρύδι>>. Θυμάμαι επίσης ότι ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος που κατέβαινε στο καφενείο και καθόταν αμίλητος δίπλα σε αυτούς που έπαιζαν χαρτιά η τάβλι. Ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος τακτικός αναγνώστης της έκδοσης της εκκλησίας <<η φωνή του κυρίου>>. Η ζωή του χάλασε όταν οι προστάτες του Ηλίας και Π…….η Βλάμη   πήγαν για δύο-τρία  χρόνια στην Αμερική κοντά στα δύο αδέλφια της θείας . Ο Συμεών είχε λένε κάποιο κρύωμα και για να το καταπολεμήσει έπινε πετρέλαιο. Πέθανε σε ηλικία περίπου 66 ετών το 1963. Άλλοι λένε ότι ήταν τρόπος αυτοκτονίας από θλίψη που έχασε πια τους συντρόφους  του. Έτσι έφυγε  από τη ζωή ένας άγνωστος  περιπλανώμενος  καλοκάγαθος άνθρωπος που η φύτρα του και οι συνθήκες που τον έφεραν στην Ελλάδα όπως και η τύχη της οικογένειάς του στη Ρωσία ήταν άγνωστες. 

     Tυχαία ένας φίλος μου και συνάδελφος στις 16 Σεπτεμβρίου 2017 είχε πληροφορηθεί τα γεγονότα με τους Ρώσους πρόσφυγες την περίοδο 1919-1920 που αποβιβάστηκαν στη Λήμνο  και μου διηγήθηκε για τις επισκέψεις Ρώσων πολιτών στο νησί όπου ζητούν πληροφορίες για συγγενείς τους.

Επισκέφθηκα την ηλεκτρονική εφημερίδα LemnosReport.gr και στο άρθρο της με τίτλο Ρωσία –Λήμνος:Μύθος και Ιστορία βρήκα το παρακάτω τμήμα του κειμένου του Κ.Σκούρα.Γράφει ο παραπάνω συντάκτης:

        << Οι τελευταίοι Κοζάκοι αποβιβάστηκαν στη Λήμνο, το Νοέμβριο του 1920. Οι εξόριστοι ήρθαν στο νησί μαζί με τις οικογένειές τους και έμειναν στη Λήμνο μέχρι το Δεκέμβρη του 1921. Οι πρόσφυγες είχαν φέρει μαζί τους ότι με κόπο κατάφεραν να διασώσουν από τους μπολσεβίκους. Από το Μάρτιο του 1920 έως και το Δεκέμβριο του 1921 πέθαναν στη Λήμνο 350 περίπου Ρώσοι. Ανάμεσα τους ήταν και 82 παιδιά. Οι πιο πολλοί ενταφιάστηκαν στο Πορτιανού,  στη θέση Πούντα ενώ 29 άτομα ενταφιάστηκαν στο συμμαχικό νεκροταφείο στο Μούδρο. Οι Ρώσοι που ήρθαν στη Λήμνο τα τελευταία χρόνια, βρήκαν το νεκροταφείο των Κοζάκων, περιέφραξαν το χώρο κι έστησαν στο σημείο του νεκροταφείου, ένα μεγάλο άσπρο μαρμάρινο σταυρό>>.

           Έστειλα μήνυμα στην εφημερίδα και αφού τους έδωσα μικρό δείγμα της υπόθεσης Συμεών Γκάλκα  περιμένω απάντηση για να δω αν υπάρχει ενδιαφέρον για την περίπτωση του αγαπημένου μου Συμεών.

68.ΨΑΠΦΑ (SAPPHO) σε ποίηση Παναγιώτη Γ.Παπαδέλλη

SAPPHO 

The eyes of my soul,
Of my galloping fantasy,
See alive your airy form
Between the paths of your birthplace,
On the hard rocks of enceladus nemesis.

They see you walking beside the deserted costs,
Embraced with your lyre,
Gathering scattered sounds and images
To transform them into immortal rhyms,
In hymns of joy of life.

 My hart in love strikes me without rhythm,
And  the structure of my body is disrupted
When I come again and again to your eternal shadows,
Inside  the burnt bramble of your visions.

I also have a great desire to touch your gown 
Where the well-folded tucks
Describe your curved divine beauty,
Obeying the intentions of the greedy winds.

The winds that you listened to chisel the rocks of Ordymnus
During to your sleepless nights,
Rounding his beeps,
That their elaborate Doric thorns
Stubbornly refused their every move.

I stand on the edge of  the cliff,on your  good looking position
To the hillocks of Chios 
And to the green waters of Eressos 
With the oleanders of my perpetual nostalgia.


The oleanders you see το expire  from love
In the huggings of the thersty willow
And to flirt in the calls 
In the magic witchcraft of the intoxicating grove.

I see you send signals
On the ships of the ancient conctors,
On the rowing of the Argonauts,
Shaking your alabaster hand
Among the Aegean open sea-sharks.

But the breeze that caress my body
You are, the omnipotent muse,
Next to me at the edge of the sea,on the pebbles
They baste  between your sandals.

It is you who recite the divine verses
Your unconventional escape,
Your  joining in the delimitation of ideals,
Everyone who changes the world,
Those who heat the souls
And they bring them closer to the supreme,the divine.
Closer to you.

Anemotia -Lesvou July 2013
 In my birth house
 
Ψάπφα         

Τα μάτια της ψυχής μου,

Της καλπάζουσας φαντασίας μου

Βλέπουν ζωντανή την αέρινη  μορφή σου                   

Ανάμεσα στα  μονοπάτια της γενέθλιας γης σου,

Πάνω στα σκληρά βραχοτόπια της νέμεσης του εγκέλαδου.

                                                            

Σε βλέπουν να περπατάς δίπλα στα  ερημικά ακρογιάλια,

Αγκαλιά με τη λύρα σου

Μαζεύοντας σκόρπιους ήχους και εικόνες

Για να τα  μετουσιώνεις σε αθάνατες ρίμες,

Σε  ύμνους  της χαράς της ζωής.

                                                            

Η ερωτευμένη καρδιά μου χτυπά χωρίς ρυθμό

Κι αναστατώνεται  η δομή του κορμιού μου

Σαν έρχομαι ξανά και ξανά στους αιώνιους ίσκιους σου,

Στην καιόμενη βάτο των οραμάτων σου.

                                         

Λαχταρώ ακόμα ν’ ακουμπήσω την  εσθήτα σου,

Που οι καλοδιπλωμένες πιέτες της

Διαγράφουν την καμπύλη θεϊκή ομορφιά σου,

Υπακούοντας στις προθέσεις των άπληστων ανέμων.

Τους ανέμους που άκουγες τις άγρυπνες νύχτες σου

Να σμιλεύουν  τους βράχους του Όρδυμνου,

Στρoγγυλεύοντας  τις αστιβές του,

Που τα περίτεχνα Δωρικά αγκάθια τους

Αρνούνταν πεισματικά κάθε τους κίνηση.

                                                                                                                       

Στέκομαι  στην άκρη του βράχου, στο αγνάντι σου

Προς τις  αχνογραμμές της Χίου

Και προς τις  πράσινες νεροσυρμές της Ερεσού

Με τις πικροδάφνες της αέναης νοσταλγίας μου.

Τις πικροδάφνες που έβλεπες να ξεψυχούν από έρωτα

Στ’ αγκαλιάσματα της διψασμένης ιτιάς

Και να   ερωτοτροπούν στα καλέσματα,

Στα  μαγικά γητέματα της μεθυστικής αλυγαριάς.                                                         

                                                         

Σε βλέπω να στέλνεις σινιάλα  

Στα καράβια των αρχαίων κονκισταδόρων,

Πάνω στη ρότα των Αργοναυτών,

Κουνώντας  το αλαβάστρινο χέρι σου

Ανάμεσα στους Αιγαιοπελαγίτικους θαλασσόκρινους.

                                                        

Μα και η αύρα που χαϊδεύει το κορμί μου

Είσαι συ πανανθρώπινη μούσα,

Δίπλα μου στην άκρη του γιαλού, πάνω στα  βότσαλα

Που μπερδεύονται ανάμεσα  στα σανδάλια σου.

Είσαι συ που απαγγέλεις τους θείους στίχους

Της αντισυμβατικής απόδρασής σου,

Της μέθεξής σου στην οριοθέτηση του ιδεατών,

Όλων όσων  αλλάζουν τον κόσμο,

Όσων ζεσταίνουν τις ψυχές

Και τις φέρνουν πιο κοντά στο υπέρτατο, το θείο.

Πιο κοντά σε σένα .

Ανεμώτια Ιούλιος 2013

67.ΣΑΠΦΩ σε ποίηση Παναγιώτη Γ.Παπαδέλλη

Σαπφώ

                                                      

Ζεστό αγέρι απ’ το Μπαμπά                                                

εσένα Σαπφώ αναζητά,

στη Σκάλα τα λυτρίδια αναδεύει

αγάπη να’ βρει ν’ αγαπά.                  

                                                                                

Πού’ σαι  νεράιδα  πού’ σαι λιγνή                                       

γλυκιά του έρωτα αγνή,

έλα στον έρημο γιαλό

εδώ στην άκρη στην πηγή.

                       

Σου φέρνω κτύπους των ψυχών,

υγρούς καϋμούς των δελφινιών,

του κάμπου φέρνω μυρουδιές,

σκιρτήματα των κοριτσιών.

Δώσ’ μας τραγούδι της καρδιάς,

τον έρωτα ψάλλε της ιτιάς,

με στίχους θείους Αιολικούς

κι ύστερα φύγε μονομιάς.

Αύγουστος 2003

Βόλος