57.Λαϊκή Ποίηση:Aπό τον αμπελουργό Χρήστο Βαγή

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΥ

Βουρκώσανε  τα μάτια μου

Σαν γνώρισα ένα γέρο

Που μού’ πε πράγματα σοφά

Χωρίς να τονε ξέρω

Μια συμβουλή στον άνθρωπο

Δίνει προτού γεράσει

Να τη θυμάται πάντοτε                                               

Να μην τηνε ξεχάσει.

Άμα γεράσει ο άνθρωπος

Δεν τονε συμπαθούνε

Το θάνατο παρακαλούν

Να τον ξεφορτωθούνε.

Κράτα καημένε γέροντα

Τα περουσιακά σου

Γιατί μια μέρα θα βρεθείς

Στο δρόμο απ’τα παιδιά σου.

Ο μεγαλύτερος εχθρός

Γίνεται το παιδί σου

Και ο φίλος σου ο καλύτερος

Είναι η σύνταξή σου.

Άμα γεράσει ο άνθρωπος

Και δεν αυτοσυντηρείται

Καλύτερα ο θάνατος

Παρά να τυρρανιέται..

Σε μια γωνιά τον βάζουμε

Το φουκαρά το γέρο

Και για να τον κοιτάξουνε

Χρειάζεται συμφέρον.

‘Αμα γεράσει ο άνθρωπος

Και φύγουν τα παιδιά του

Του είναι απαραίτητο

Νάχει τη συντροφιά του.

Και άμα φύγει ένας από τους διό

Ο άλλος γίνεται  ένα κουρέλι

Ο ένας τον σπρώχνει από τη μια  

Κι ο άλλος δεν τον θέλει.

Τη συμβουλή μου ανάλυσα

Και μην την εξεχάσεις

Να τη διαβάζεις πάντοτε

Αλλά προτού γεράσεις.