54.ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ.ΠΑΠΑΔΕΛΛΗ << Η ΘΕΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΩ H MAMH>>

54.ΠΟΙΗΣΗ <<Η ΘΕΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΩ H MAMH>>

Πρώτη μέρα του μήνα Μάρτη.

Λίγο μετά το Μεσονύχτι

Ένα φανάρι γλιστρά και διαγράφει ασύμμετρες

Φωτεινές σκιές στο σκοτάδι.

Ο φανοκράτης κατεβαίνει με αγωνία μέσα από

Τα πέτρινα σοκάκια του χωριού που

Την ώρα αυτή υγραίνονται από μια διάφανη βροχούλα

Κάνοντας επικίνδυνους τους ντουσιμέδες του.

Κάπου,κάπου ακούγονται  ανάριοι

Οι ψίθυροι της νυχτερινής σιωπής που

Τους διακόπτει ένας απροσδιόριστος βήχας,

Ένα μουγκάνισμα από ένα νεαρό ταύρο 

Αλλά και η αγωνιώδης ερωτική διάθεση κάποιου

Απ’ τα πολλά γαϊδουράκια των χωρικών.

Μια κουκουβάγια  πετά με ξεφωνητά

Αφήνοντας το στέκι της στο κυπαρίσσι.

Μαζί της σχίζει   στα δύο τη νύχτα κι

Η θανατερή φωνή του ούτη που

Φωλιάζει στο εγκατειλημμένο απ΄την ανταλλαγή

Μουσουλμανικό Νεκροταφείο  .

Ού,ου,τ,ου,ου,τα,ου,ου,τ

Λίγο πιο κάτω απ’ την πλατεία με τα καφενεία

και το Παντοπωλείο,

Κοιμάται η θεία Δεσποινιώ η Ψαρούδαινα, η μαμή.

Ακούει το χτύπο της εξώπορτας

Και το <<ούι μωρή Δεσποινιώ>> και προβάλει

Να ιδεί ποιά γεννάει, αφού τέτοια ώρα

Ήταν η δική της ώρα ή η ώρα που μεταλάβαινε

Από τον παπά του χωριού κάποιος ετοιμοθάνατος..

Παίρνει αμέσως τον ανήφορο με βιάση,

Βάζει κάτω τις γνώσεις της και νάτος ακόμη ένας γιός.

Η θεία Δεσποινιώ ήταν  πρόσωπο ιερό

Και τα παιδιά που ξεγεννούσε ήταν και δικά της παιδιά.

Όταν μεγάλωσα και την συναντούσα στο χωριό

Της φιλούσα πάντα το χέρι και το ένοιωθα.

Τη σεβόμουν και την αγαπούσα αφού ήταν

Η πρώτη γυναίκα που αντίκρισα

Κατά την έξοδό μου από τον σκοτεινό μου,
Τον εννιάμηνο θάλαμο της αιωνιότητας της ζωής.

Και ήταν στα μάτια μου παρθενική η μορφή  της.

Πώς να μην αγαπήσεις μετά τις γυναίκες

Που στην όψη τους καθρεφτιζόταν η γαλήνια μορφή

Της θείας Δεσποινιώς της μαμής ?

Παναγιώτης Γ.Παπαδέλλης

Στόμιο Ιούλιος 2016