8.ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΧΑΤΖΗΔΙΑΚΟΥ

8.Ένα ταπεινό λυρικό ποίημα,ελάχιστης τιμής σ'αυτόν που χάρισε στο λίκνο μου το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης ,το υπέροχο καμπαναριό της Ανεμώτιας των αβάσταχτων ονείρων μας.

ΤΙΤΛΟΣ. ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΧΑΤΖΗΔΙΑΚΟΥ


Έσπρωχνε φρύγανα και ξεραμένες αστιβές,
που κατρακυλούσαν με χάρη προς το σχολειό.
Ανακάτευε και τα ξέμπλεκα μαλλιά των κοριτσιών
ανασηκώνοντας με ξεφωνητά χελιδονιών τις φούστες τους, 
που τρέλαιναν την παιδική αθωότητα.
Μάζευε τα αρώματα της Λεσβιακής άνοιξης
και τα σκορπούσε ολόγυρα μ'απλοχεριά μοναδική.
΄Υστερα περνούσε απ'του Χριστού την εκκλησιά
χτυπώντας ελαφρά την ανέστια,
την παραπεταμένη καμπάνα του.
Κι ο ήχος της ταξιδευτής
έφτανε μίζερος ως τη Βοστώνη και το Γουόρεβιλ
για να χαϊδέψει τις Κυριακές
τα παγωμένα μάγουλα των ξενιτευτών της .
Κι εσύ Παρασκευά που έζησες και έφυγες
με τον καϋμό της αλλιώτικης ανατολής απ'τα Φκολίδια
και της πρόωρης δύσης απ'το Ραχώνι,
έδωσες στο λίκνο σου,
στον ταπεινό αυτόν τόπο,
το ιερό σύμβολο της νοσταλγίας σου.
Γιαυτό μπορείς να κοιμάσαι ειρηνικά
στην άλλη άκρη του ωκεανού,
που σου έταξε καλλίτερη ζωή
μα δεν κατάκτησε την ψυχή σου.
Η φάτνη των παιδικών χρόνων σου
και ο ήχος της καμπάνας των Χριστουγέννων της
που σου έστελνε καρτερία και όμορφα όνειρα
πάντα θα σε θυμάται.
Θα περνά αγέρωχος από το μνήμα σου
να σου φέρνει νέα και μυρουδιές απ'το χωριό
των αβάσταχτων ονείρων της φαντασίας σου.

Παναγιώτης Γεωργίου Παπαδέλλης
Ανεμώτια-Βόλος